Prolog.

Często budzę się z krzykiem. 

Strach przed tym co przed chwilą gościło w mojej głowie ekspresowym tempem rozchodzi się po ciele. Serce bije tak, że mam wrażenie jakby zaraz miało połamać żebra i wydostać się na światło dzienne. 

Cholernie się boję. Tak bardzo boję się, że nie starczy dla mnie miłości. 

Wiele myśli w ciągu minuty przewija się tam i z powrotem jak stary film. Strach jest tak wielki, tak ogromny, że wiem, jestem pewna, że sama sobie z nim nie poradzę. Często siadam i piszę do mojej szuflady. Oklejonej czerwonymi serduszkami, w której znajduje się małe czarne pudełko. 

Wszystkie wrzucone tam listy kiedyś wyślę. 

Wyślę do Pana Boga, żeby zobaczył jak trudno jest żyć bez miłości.